Techniczna Komisja Inspekcyjna w Szczecinie

Artykuł 4.01

Prześwit bezpieczny

1. Prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 300 mm.

2. W przypadku statków z otworami bez możliwości strugoszczelnego i odpornego na działanie warunków atmosferycznych zamknięcia, oraz statków pływających z odkrytymi ładowniami, prześwit bezpieczny musi być zwiększony tak, aby każdy z tych otworów był oddalony o co najmniej 500 mm od wodnicy maksymalnego zanurzenia.

Artykuł 4.02

Wolna burta

1. Wolna burta statków o ciągłym pokładzie, bez wzniosu i nadbudówek, wynosi 150 mm.

2. Wolną burtę statków z wzniosem i nadbudówkami oblicza się według następującego wzoru:
gdzie:

á współczynnik korygujący uwzględniający wszystkie nadbudówki;
âv współczynnik korygujący wpływ dziobowego wzniosu pokładu wynikający z obecności nadbudówek
znajdujących w jednej czwartej długości statku L od dziobu;
âa współczynnik korygujący wpływ rufowego wzniosu pokładu wynikający z obecności nadbudówek znajdujących
się w jednej czwartej długości statku L od rufy;
efektywny dziobowy wznios pokładu w mm;
efektywny rufowy wznios pokładu w mm.

3. Współczynnik a oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:
efektywna długość, w m, nadbudówki umieszczonej w środkowej połowie długości statku L;
efektywna długość, w m, nadbudówki znajdującej się w jednej czwartej długości statku L od dziobu;
efektywna długość, w m, nadbudówki znajdującej się w jednej czwartej długości statku L od rufy.
Efektywną długość nadbudówki oblicza się według następującego wzoru:

[m]
[m]

gdzie:
l rzeczywista długość, w m, danej nadbudówki;
b szerokość, w m, danej nadbudówki;
szerokość statku w m, mierzona po zewnętrznej stronie poszycia na wysokości pokładu,
w połowie długości danej nadbudówki;
h wysokość danej nadbudówki w m.
Jednak w przypadku luków h uzyskuje się poprzez pomniejszenie wysokości zrębnic o połowę prześwitu bezpiecznego zgodnie z art. 4.01 ust. 1 oraz 2.
W żadnym przypadku nie można zastosować wartości h przekraczającej 0,36 m.
Jeśli lub wynosi mniej niż 0,6, efektywną długość le tej nadbudówki należy sprowadzić do zera.

4. Współczynniki oraz oblicza się według następującego wzoru:

5. Efektywny rufowy i dziobowy wznios Se i Se oblicza się według następujących wzorów:

gdzie:
rzeczywisty dziobowy wznios pokładu, w mm; wartość nie może jednak przekroczyć 1.000 mm;
rzeczywisty rufowy wznios pokładu, w mm; wartość nie może jednak przekroczyć 500 mm;
p współczynnik obliczany według następującego wzoru:

x odcięta, mierzona od punktu, gdzie wznios pokładu wynosi, odpowiednio, 0,25 lub 0,25 (patrz rysunek).

Jednakże współczynnik p nie może przekroczyć 1.
Jeśli wartość przekracza , wówczas za wartość przyjmuje się wartość

Artykuł 4.03

Minimalna wolna burta

Uwzględniając pomniejszenie, o którym była mowa w art. 4.02, minimalna wolna burta nie może być mniejsza niż 0 mm.

Artykuł 4.03

Znaki zanurzenia

1. Wodnicę maksymalnego zanurzenia określa się w sposób zgodny z przepisami dotyczącymi minimalnej wolnej burty i minimalnego prześwitu bezpiecznego.
Ze względów bezpieczeństwa komisja inspekcyjna może ustalić większe wartości prześwitu bezpiecznego lub wolnej burty.
Wodnicę maksymalnego zanurzenia określa się co najmniej dla rejonu 3.

2. Wodnicę maksymalnego zanurzenia oznacza się za pomocą dobrze widocznych, niezniszczalnych znaków zanurzenia.

3. Znaki zanurzenia dla rejonu 3 składają się z prostokąta o długości 300 mm i wysokości 40 mm, o podstawie poziomej i zbieżnej z wodnicą dopuszczalnego maksymalnego zanurzenia.
Inne rodzaju znaki zanurzenia muszą zawierać taki prostokąt.

4. Statki muszą mieć co najmniej trzy pary znaków zanurzenia, z których jedną parę należy umieścić w połowie długości statku, dwie pozostałe zaś w przybliżeniu w jednej szóstej długości statku odpowiednio od dziobu i od rufy.

Na zasadzie odstępstwa:

a) jeśli statek jest krótszy niż 40 m, wystarczy umieścić dwie pary znaków w przybliżeniu w jednej czwartej długości statku odpowiednio od dziobu i od rufy;

b) jeśli statek nie jest przeznaczony do przewozu towarów, wystarczy jedna para znaków umieszczona w przybliżeniu w połowie długości statku.

5. Znaki zanurzenia lub wskaźniki, które utraciły ważność w wyniku kolejnej inspekcji, muszą być pod nadzorem komisji inspekcyjnej usunięte lub oznaczone jako nieważne.
Jeśli znaki zanurzenia staną się niewyraźne, można je wymienić tylko pod nadzorem komisji inspekcyjnej.

6. Jeśli statek został zmierzony zgodnie z Konwencją o pomierzaniu statków żeglugi śródlądowej z 1966 r. i znaki pomiarowe znajdują się na tej samej wysokości, co określone przepisami niniejszej dyrektywy znaki zanurzenia, wówczas takie znaki pomiarowe pełnią także rolę znaków zanurzenia; odpowiednią uwagą należy wpisać do świadectwa wspólnotowego.

7. W przypadku statków pływających na śródlądowych drogach wodnych w rejonach innych niż rejon 3
(rejony 1, 2 i 4) dziobowe i rufowe pary znaków zanurzenia, zgodnie z ust. 4, dla tego rejonu należy
uzupełnić o jedną pionową kreskę, od której odchodzi dodatkowa linia lub, dla kolejnych rejonów, kilka dodatkowych linii zanurzenia o długości 150 mm, skierowana (skierowanych) ku dziobowi względem znaku zanurzenia dla rejonu 3.
Ta pionowa kreska i poziome linie mają 30 mm grubości.
Poza znakiem zanurzenia skierowanym ku dziobowi statku należy zaznaczyć numer odpowiedniej strefy o wymiarach 60 mm × 40 mm (patrz rys. 1).

Rysunek 1

Artykuł 4.05

Maksymalnie dopuszczalne zanurzenie statków, których ładownie nie zawsze są zamknięte strugoszczelnie i odpornie na działanie warunków atmosferycznych

Jeśli wodnicę maksymalnego zanurzenia dla rejonu 3 określono przy założeniu, że jego ładownie można zamknąć w sposób strugoszczelny i odporny na działanie warunków atmosferycznych i jeśli odległość pomiędzy wodnicą maksymalnego zanurzenia a górną krawędzią zrębnicy luku jest mniejsza niż 500 mm, należy określić maksymalne zanurzenie przy żegludze z odkrytymi ładowniami.
Do świadectwa wspólnotowego wpisuje się następującą adnotację:
"Jeśli luki ładowni są całkowicie lub częściowo otwarte, statek ten można załadować najwyżej do ... mm poniżej znaków zanurzenia dla rejonu 3.".

Artykuł 4.06

Podziałki zanurzenia

1. Statki, których zanurzenie może przekroczyć 1 m, na obu burtach w części rufowej muszą mieć umieszczone podziałki zanurzenia; dodatkowe podziałki zanurzenia są dopuszczalne.

2. Punkt zerowy każdej podziałki zanurzenia musi być położony pionowo poniżej podziałki zanurzenia w płaszczyźnie równoległej do wodnicy maksymalnego zanurzenia przechodzącej przez najniższy punkt kadłuba lub stępki, jeżeli statek ma stępkę.
Odległość pionowa ponad punktem zerowym musi być podzielona na decymetry.
Podział ten musi być naniesiony na każdą podziałkę od płaszczyzny zanurzenia bezładunkowego do 100 mm powyżej wodnicy maksymalnego zanurzenia poprzez nabicie lub wyżłobienie znaków, a także namalowana w postaci wyraźnie widocznego paska na przemian w dwóch różnych barwach.
Podział ten należy oznaczyć liczbami co 5 dm naniesionymi obok podziałki oraz na jej górnym końcu.

3. Obie rufowe skale pomiarowe umieszczone zgodnie z Konwencją wspomnianą w art. 4.04 ust. 6 mogą zastępować podziałki zanurzenia, pod warunkiem że zaopatrzono je w spełniający wymagania podział; w razie potrzeby należy dodać liczby oznaczające zanurzenie.