Techniczna Komisja Inspekcyjna w Szczecinie

Zgodnie z zapisem art. 26 ust.4 znowelizowanej ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej ( Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857 z późn. zm.) świadectwo pomiarowe dla statku żeglugi śródlądowej wydaje Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej.
Armator statku składa do do Dyrektora Urzędu Żeglugi Śródlądowej wniosek o przeprowadzenie pomiaru statku według wzoru określonego w załączniku nr 1 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie pomiarów statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. Nr 115, poz. 772 ) - wniosek można pobrać na naszej stronie internetowej z katalogu "druki do pobrania".
Po dokonaniu czynności pomiarowych przez komisję inspekcyjną lub upoważniony podmiot do wykonywania czynności z zakresu pomiaru statku, na podstawie protokołu pomiarowego - organ inspekcyjny wydaje zaświadczenie z pomiaru statku.

Następnie armator statku składa do Urzędu wniosek o wydanie/przedłużenie świadectwa pomiarowego ( wniosek można pobrać na naszej stronie internetowej z katalogu "druki do pobrania".

Poniższe określenia oznaczają:

• nosność [t] - maksymalną masa ładunku, paliwa i ruchomego balastu, którą może zabrać statek, określoną jako różnicę wyporności statku zanurzonego do wodnicy maksymalnego zanurzenia i wyporności statku pustego, mierzoną w wodzie słodkiej (o gęstości 1,000 t/m3);
• wyporność [m] - objętość wody słodkiej wypartej przez statek przy danym zanurzeniu, równą objtości zanurzonej części kadłuba statku;
• długość [m] - długość kadłuba statku, bez odbojnic, wsporników kotwic i płetwy sterowej;
• największa długość lub długosć gabarytowa statku [m] - długość kadłuba statku mierzoną z uwzględnieniem części stałych statku, takich jak odbojnice, wsporniki kotwic i płetwa sterowa;
• szerokość [m] - największą szerokość kadłuba mierzoną do zewnętrznej powierzchni poszycia, bez odbojnic i osłon kół łopatkowych;
• największa szerokość lub szerokosć gabarytowa statku [m] - największą szerokosć statku mierzoną w najszerszym miejscu, do zewnętrznych krawędzi stałych cześci statku, takich jak odbojnice i osłony kół łopatkowych;
• wysokość [m] - wysokość kadłuba mierzoną w płaszczyźnie owręża od dolnej krawędzi stępki do górnej krawędzi pokładu głównego;
• maksymalna wysokość przelotowa [m] - wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu stałej konstrukcji statku;
• minimalna wysokość przelotowa [m] - wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu nierozbieralnej części kadłuba statku po opuszczeniu lub zdemontowaniu sterówki, pokładówki, masztu lub komina;
• minimalna wolna burta [m] - odległość mierzoną w płaszczyźnie owręża od wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia do górnej krawędzi pokładu głównego;
• zanurzenie średnie [m] - zanurzenie obliczone jako średnia arytmetyczna wartosć zanurzeń odczytanych na podziałkach zanurzenia dla danej wodnicy pływania;
• największe zanurzenie [m] - zanurzenie statku do wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia.

Do pomiaru przedstawia się statek:

• bez ładunku i ruchomego balastu;
• z minimalnym zapasem paliwa, nieprzekraczającym 0,5 % maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;
• z właściwie rozmieszczonym pełnym wyposażeniem, załogi i zapasami, przy czym zapasy wody słodkiej nie powinny przekraczać 0,5 % maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;
• z gotowymi do pracy instalacjami;
• z wodą zęzową i balastową, której nie można usunąć z zęz i zbiorników balastowych w zwyczajnie przyjęty sposób;
• wyposażony w urządzenia maszynowe.

Pomiar przeprowadza się:

• w wodzie o gęstości 1,000 t/m3, zwanej dalej "wodą słodką;
• przy bezwietrznej pogodzie lub w miejscu osłoniętym od wiatru i fali;
• na wodzie stojącej;
• przy głębokości wody pod stępką nie mniejszej niż 30 cm.

Jeżeli statek przedstawiony do pomiaru nie spełnia warunków określonych powyżej lub pomiar został przeprowadzony w innych warunkach niż określone wyżej , to w obliczeniach uwzględnia się występujące różnice obciążenia lub gęstości wody.

Pomiar statku przeznaczonego do przewozu ładunków polega na określeniu jego nośności i następujących wymiarów kadłuba:

• długości;
• szerokości;
• wysokości;
• zanurzenia;
• minimalnej wolnej burty;
• największej długości;
• największej szerokości;
• maksymalnej wysokości przelotowej;
• minimalnej wysokości przelotowej.

Pomiar statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków - oprócz określenia wymiarów kadłuba i wymiarów gabarytowych - ogranicza się do obliczenia metodą uproszczoną wyporności dla wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia i dla wodnicy statku pustego albo dla jednej z tych wodnic.
Przy obliczaniu wyporności mogą być wykorzystywane wymiary podane w dokumentacji technicznej statku.
Obliczenie metodą uproszczoną wyporności dla danej wodnicy polega na pomnożeniu długości tej wodnicy przez jej szerokość i średnie zanurzenie do tej wodnicy, określone w środku jej długości, oraz przez współczynnik pełnotliwości kadłuba.
Współczynniki pełnotliwości określa się na podstawie dokumentacji technicznej statku, a przy braku krzywych hydrostatycznych - przyjmuje się wartości współczynnika ogólnie stosowane dla danego typu statku. Przy braku innych podstaw, przyjmuje się wartość współczynnika pełnotliwości równą 0,7.

Weryfikację pomiarów przeprowadza się w celu stwierdzenia, czy wszystkie dane zawarte w świadectwie pomiarowym są aktualne, oraz sprawdzenia wymiarów, w tym zanurzenia w stanie pustym przy każdym znaku pomiarowym.

Przy ponownym pomiarze statku usuwa się nieaktualne istniejące znaki pomiarowe, symbole pomiarowe i podziałki zanurzenia.

Znak pomiarowy składa się z linii poziomej o długości 300 mm i linii pionowej o długości 200 mm, umieszczonej pod linią poziomą w połowie jej długości, albo z płytki poziomej o wymiarach 300x40 mm i płytki pionowej o wymiarach 200x40 mm, umieszczonej pod płytką poziomą w połowie jej długości.

Liczba znaków pomiarowych zależy od przeznaczenia i długości statku i nie może być mniejsza niż:

• trzy pary - na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości równej lub większej niż 40 m;
• dwie pary - na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości mniejszej niż 40 m;
• jedna para - na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunków.

Znaki pomiarowe umieszcza się na obu burtach tak, aby linia pozioma lub dolna krawędź płytki poziomej pokrywała się z wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia, dla którego statek został pomierzony.
Znaki pomiarowe rozmieszcza się symetrycznie względem środka geometrycznego wodnicy leżącej w połowie odległości pomiędzy wodnicą statku pustego i wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia.
Odległość pomiędzy znakami powinna wynosić 1/n długości statku, gdzie n jest liczbą par znaków większą niż 1.
Znaki pomiarowe nanosi się na kadłubie statku w sposób trwały, przez wyżłobienie lub napunktowanie linii albo przez naspawanie płytek na poszycie i odpowiednio kontrastowe ich pomalowanie.

Symbol pomiarowy składa się z liter rozpoznawczych organu inspekcyjnego oraz numeru świadectwa pomiarowego statku.
Symbol pomiarowy nanosi się w sposób trwały na znakach pomiarowych oraz dodatkowo, w dobrze widocznym miejscu, określonym w świadectwie pomiarowym, w dowolnej części statku tak, aby nie był narażony na uszkodzenie lub zniszczenie.
Symbole pomiarowe nanosi się na wszystkich znakach pomiarowych, jeżeli liczba ich par jest nie większa niż 2, a przy 3 parach - tylko na środkowej parze znaków.

Obok znaków pomiarowych, na poszyciu kadłuba statku umieszcza się, podziałki zanurzenia.
Typy, wymiary, rozmieszczenie, sposób wykonania i barwy podziałek zanurzenia powinny odpowiadać normie
PN-W-18052 (ISO 7606).
Za bazę pomiarową, czyli punkt zerowy podziałki zanurzenia, przyjmuje się dolną krawędź stępki lub dolną krawędź kadłuba, jeżeli statek nie ma stępki.
Podziałki zanurzenia na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunków, o zanurzeniu nie większym niż 1 m, umieszcza się na wniosek armatora.

Armator statku składa do Urzędu wniosek o wydanie/przedłużenie świadectwa pomiarowego ( wniosek można pobrać na naszej stronie internetowej z katalogu "druki do pobrania".

Do wniosku należy dołączyć:

• zaświadczenie z pomiaru statku
• świadectwo pomiarowe

Urząd Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie pobiera następujące opłaty:

• za świadectwo pomiarowe dla statku przeznaczonego do przewozu ładunków - 150 zł
• za świadectwo pomiarowe dla statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków - 100 zł
• wtórnik świadectwa pomiarowego - 60 zł

Uwaga:
Opłaty nie obejmują opłat za czynności związane z pomiarem statku.
Wysokość opłat za poszczególne czynności pomiaru statku określa załącznik nr 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie pomiarów statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. Nr 115, poz. 772 )