Techniczna Komisja Inspekcyjna w Szczecinie

PROCEDURA

Artykuł 2.01

Komisje inspekcyjne

1. Komisje inspekcyjne ustanawiane są przez Państwa Członkowskie.

2. Komisje inspekcyjne składają się z przewodniczącego i ekspertów.
Jako ekspertów należy powołać do każdej komisji przynajmniej:

a) jednego urzędnika organu administracji właściwego dla żeglugi śródlądowej;

b) jednego eksperta ds. budowy okrętów oraz budowy silników okrętowych w zakresie żeglugi śródlądowej;

c) jednego eksperta ds. nautyki posiadającego patent żeglarski kapitana żeglugi śródlądowej, upoważniający posiadacza do prowadzenia statku, który ma być poddany inspekcji.

3. Przewodniczący i eksperci każdej komisji inspekcyjnej powoływani są przez organy państwa, przy którym komisja została ustanowiona.
Obejmując obowiązki, przewodniczący i eksperci składają pisemne deklaracje, że będą je wykonywać całkowicie bezstronnie.
Oświadczenia nie wymaga się od urzędników.

4. Komisje inspekcyjne mogą korzystać ze wsparcia wyspecjalizowanych ekspertów zgodnie z właściwymi przepisami krajowymi.

Artykuł 2.02

Wniosek o przeprowadzenie inspekcji

1. Procedura składania wniosków o przeprowadzenie inspekcji oraz określenie miejsca i terminu inspekcji leżą w zakresie właściwości organów wydających świadectwo wspolnotowe.
Właściwy organ określa dokumenty, które należy przedłożyć.
Procedura musi przebiegać w taki sposób, aby inspekcja mogła się odbyć w rozsądnym terminie po złożeniu wniosku.

2. Właściciel jednostki niepodlegającej przepisom niniejszej dyrektywy lub jego pełnomocnik mogą złożyć wniosek o wydanie świadectwa wspólnotowego.
Wniosek należy rozpatrzyć pozytywnie, jeżeli jednostka spełnia postanowienia niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2.03

Przedstawienie jednostki do inspekcji

1. Właściciel lub jego pełnomocnik przedstawia do inspekcji jednostkę w stanie niezaładowanym, czystym i wyposażonym.
Podczas inspekcji udziela on koniecznej pomocy, np. udostępnia odpowiednią łódź, oddaje do dyspozycji personel, a także umożliwia wgląd w te części kadłuba statku oraz urządzeń, które nie są bezpośrednio dostępne i widoczne.

2. Przy pierwszej inspekcji komisja inspekcyjna ma obowiązek dokonania przeglądu statku na pochylni.
Istnieje możliwość odstąpienia od przeglądu na pochylni w razie przedstawienia świadectwa klasy lub zaświadczenia uznanej instytucji kwalifikacyjnej stwierdzającej zgodność konstrukcji z jego przepisami lub w razie przedłożenia zaświadczenia, z którego wynika, że właściwy organ dokonał już przeglądu na pochylni w innych celach.
W razie ponownych inspekcji lub inspekcji przeprowadzanych zgodnie z art. 15 niniejszej dyrektywy komisja inspekcyjna może zażądać przeglądu na pochylni.
Komisja inspekcyjna obowiązana jest przeprowadzić jazdy próbne przy pierwszej inspekcji statków motorowych i zestawów, jak również w razie dokonania istotnych zmian w systemie napędu lub urządzeniu sterowym.

3. Komisja inspekcyjna może przeprowadzać dodatkowe przeglądy i jazdy próbne, a także zażądać przedstawienia innych dowodów. Przepis ten stosuje się także na etapie budowy jednostki.

Artykuł 2.05


Tymczasowe świadectwo wspólnotowe

1. Właściwy organ może wydać tymczasowe świadectwo wspólnotowe:

a) jednostkom, które za zgodą właściwego organu muszą odbyć podróż do określonego miejsca w celu uzyskania świadectwa wspólnotowego;

b) jednostkom, które z powodu jednego z przypadków wymienionych w art. 2.07 lub art. 12 i 16 niniejszej dyrektywy tymczasowo nie posiadają świadectwa wspólnotowego;

c) jednostkom, których świadectwo wspólnotowe jest w trakcie opracowania po pozytywnie zakończonej inspekcji;

d) jednostkom, w razie gdy nie są spełnione wszystkie warunki wymagane dla wydania świadectwa wspólnotowego zgodnie z załącznikiem V część I;

e) jednostkom, których stan na skutek uszkodzenia nie jest zgodny ze świadectwem wspólnotowym;

f) instalacjom i obiektom pływającym, jeżeli właściwy organ ds. transportów specjalnych uzależnia wydanie zgody na przeprowadzenie transportu specjalnego zgodnie z żeglugowymi przepisami policyjnymi od przedstawienia takiego świadectwa wspólnotowego;

g) jednostkom niespełniającym przepisów części II zgodnie z art. 2.19 ust. 2.

2. Tymczasowe świadectwo wspólnotowe wydaje się zgodnie z załącznikiem V część III w razie dostatecznego zagwarantowania zdolności żeglugowej jednostki, instalacji pływającej lub obiektu pływającego.

Zawiera ono warunki wymagane przez właściwy organ i obowiązuje:

a) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a), d) do f): na jednorazową określoną podróż odbytą w odpowiednim czasie, maksymalnie w ciągu jednego miesiąca;

b) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b) oraz c): przez odpowiedni okres;

c) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. g): przez sześć miesięcy.Tymczasowe świadectwo wspólnotowe może być każdorazowo przedłużane o sześć miesięcy do chwili wydania decyzji przez Komitet.

Artykuł 2.06

Okres ważności świadectwa wspólnotowego

1. Okres ważności świadectwa wspólnotowego wydanego nowo zbudowanemu statkowi zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy określa właściwy organ i wynosi on nie więcej niż:

a) pięć lat w przypadku statków pasażerskich;

b) dziesięć lat w przypadku wszystkich innych jednostek.
Okres ważności wpisuje się do świadectwa wspólnotowego.

2. W przypadku jednostek eksploatowanych przed inspekcją właściwy organ określa indywidualnie okres ważności świadectwa wspólnotowego w zależności od wyniku inspekcji. Nie może on jednak przekroczyć terminów określonych w ust. 1.

Artykuł 2.07

Uwagi i zmiany w świadectwie wspólnotowym

1. Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik powiadamia właściwy organ o wszelkich zmianach nazwy lub właściciela jednostki, wszelkich ponownych pomiarach, a także o każdej zmianie europejskiego numeru identyfikacyjnego statku, rejestracji lub portu macierzystego.
Przedkłada, przedkładając przy tym temu organowi świadectwo wspólnotowe celem wprowadzenia zmiany.

2. Wszelkie uwagi oraz zmiany w świadectwie wspólnotowym mogą być wprowadzane przez każdy właściwy organ.

3. W razie wprowadzenia zmiany lub uwagi do świadectwa wspólnotowego przez właściwy organ informuje on o tym właściwy organ, który wydał to świadectwo.

Artykuł 2.09

Ponowna inspekcja

1. Przed upływem okresu ważności świadectwa wspólnotowego jednostka musi być poddana ponownej inspekcji.

2. W drodze wyjątku na uzasadniony wniosek właściciela lub jego pełnomocnika właściwy organ może przedłużyć okres ważności świadectwa wspólnotowego najwyżej o sześć miesięcy bez przeprowadzania dalszych inspekcji. Przedłużenia udziela się na piśmie i należy je przechowywać na pokładzie jednostki.

3. Na podstawie wyniku inspekcji właściwy organ określa nowy okres ważności świadectwa wspólnotowego.
Okres ważności wpisuje się do świadectwa wspólnotowego i informuje się o nim właściwy organ, który wydał świadectwo wspólnotowe.

4. W razie wydania nowego świadectwa wspólnotowego zamiast przedłużenia okresu jego ważności, stare świadectwo wspólnotowe należy zwrócić wydającemu je właściwemu organowi.

Artykuł 2.10

Dobrowolna inspekcja

Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik może w każdym czasie złożyć wniosek o przeprowadzenie dobrowolnej inspekcji.
Wniosek taki należy rozpatrzyć pozytywnie.

Artykuł 2.15

Koszty

Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik pokrywa koszty wynikłe z inspekcji statku i wydania świadectwa wspólnotowego zgodnie ze szczególną taryfą wydawaną przez poszczególne Państwa Członkowskie.

Artykuł 2.16

Informacje

Właściwy organ może zezwolić osobom, które uwiarygodnią swój uzasadniony interes, na wgląd do świadectwa wspólnotowego danej jednostki oraz wydawać tym osobom wyciągi ze świadectw lub ich uwierzytelnione odpisy, które oznaczyć w ten sposób.

Artykuł 2.17

Rejestr świadectw wspólnotowych

1. Właściwe organy nadają bieżący numer wydawanym przez siebie świadectwom i prowadzą rejestr wszystkich wystawionych przez nie swiadectw wspólnotowych, zgodnie z modelem określonym w załączniku VI.

2. Właściwe organy przechowują oryginał lub kopię każdego wydanego świadectwa wspólnotowego.
Wprowadzają do nich wszelkie uwagi i zmiany, a także unieważnienia i ponowne wydania świadectwa.
Odpowiednio aktualizują rejestr, o którym mowa w ust. 1.

3. Właściwe organy pozostałych państw członkowskich, umawiające się państwa konwencji z Mannheim, a także, przy zapewnieniu odpowiedniego poziomu ochrony prywatności, kraje trzecie na podstawie umów administracyjnych otrzymują dostęp z prawem wyłącznie do odczytu do rejestru zgodnego z modelem określonym w załączniku VI, w celu wykonania środków administracyjnych dla utrzymania bezpieczeństwa i ułatwienia żeglugi oraz w zakresie wykonania art. 2.02 do 2.15, jak również art. 8, 10, 11, 12, 15, 16 i 17 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2.18

Jednolity europejski numer indentyfikacyjny statku

1. Jednolity europejski numer identyfikacyjny statku (ENI), dalej zwany "europejskim numerem identyfikacyjnym statku", składa się z ośmiu cyfr arabskich zgodnie z dodatkiem III.

2. Właściwy organ wydający świadectwo wspólnotowe wpisuje w nim europejski numer identyfikacyjny statku.
Jeśli jednostka nie posiada europejskiego numeru identyfikacyjnego statku w momencie wydawania świadectwa wspólnotowego, nadawany on jest jednostce przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym jednostka została zarejestrowana lub w którym znajduje się jej port macierzysty.
Jednostkom pochodzącym z krajów, gdzie nadanie europejskiego numeru identyfikacyjnego statku nie jest możliwe, europejski numer identyfikacyjny statku, który należy wpisać w świadectwie wspólnotowym, nadawany jest przez właściwy organ wydający świadectwo wspólnotowe.

3. Jednostce można nadać tylko jeden europejski numer identyfikacyjny statku. Europejski numer identyfikacyjny statku nadaje się raz i obowiązuje on w niezmienionej formie przez cały okres użytkowania jednostki.

4. Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik występuje z wnioskiem do właściwego organu o nadanie europejskiego numeru identyfikacyjnego statku.
Właściciel lub jego pełnomocnik jest także zobowiązany do umieszczenia na jednostce europejskiego numeru identyfikacyjnego statku wpisanego do świadectwa wspólnotowego.

5. Każde państwo członkowskie notyfikuje Komisji właściwe organy odpowiedzialne za nadawanie europejskich numerów identyfikacyjnych statku.
Komisja prowadzi rejestr tych organów, a także właściwych organów notyfikowanych przez kraje trzecie, który udostępnia państwom członkowskim.
Na żądanie rejestr udostępnia się także właściwym organom z krajów trzecich.

6. Każdy właściwy organ zgodnie z ust. 5 podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu poinformowania wszystkich pozostałych właściwych organów wymienionych w rejestrze, prowadzonym na podstawie ust. 5, o każdym nadanym europejskim numerze identyfikacyjnym statku, jak również przekazuje dane identyfikacyjne statku określone w dodatku IV.
Dane te można udostępnić właściwym organom pozostałych państw członkowskich, umawiającym się stronom konwencji z Mannheim oraz, przy zapewnieniu odpowiedniego poziomu ochrony prywatności, krajom trzecim na podstawie umów administracyjnych w celu wykonania środków administracyjnych dla utrzymania bezpieczeństwa i ułatwienia żeglugi oraz w zakresie wykonania art. 2.02 do 2.15, art. 2.18 ust. 3, jak również art. 8, 10, 11, 12, 15, 16 i 17 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2.19

Równoważność i odstępstwa

1. Jeśli przepisy części II wymagają zamontowania lub użycia w jednostce określonych materiałów, urządzeń lub wyposażenia, przyjęcia określonych rozwiązań budowlanych lub wydania określonych zarządzeń, właściwy organ może zezwolić na zamontowanie lub użycie w jednostce innych materiałów, urządzeń lub wyposażenia, przyjęcie innych rozwiązań budowlanych albo wydanie innych zarządzeń, jeżeli zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, są one uważane za równoważne.

2. Jeżeli zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, Komitet nie wydał jeszcze decyzji w kwestii równoważności zgodnie z ust. 1, właściwy organ może wydać tymczasowe świadectwo wspólnotowe.
Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, właściwe organy powiadamiają o tym fakcie Komitet w ciągu jednego miesiąca od wydania tymczasowego świadectwa wspólnotowego na podstawie art. 2.05 ust.1 lit. g), podając nazwę i europejski numer identyfikacyjny statku jednostki, rodzaj odstępstwa oraz państwo, w którym zarejestrowano jednostkę lub w którym znajduje się jej port macierzysty.

3. Na podstawie zalecenia Komitetu, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, właściwy organ może, do celów próbnych i na ograniczony okres, wydać świadectwo wspólnotowe określonej jednostce z innowacjami technicznymi, które stanowią odstępstwo od przepisów części II, jeżeli innowacje te zapewniają równoważne bezpieczeństwo.

4. Stwierdzenie równoważności oraz odstępstw zgodnie z ust. 1 i 3 należy wpisać do świadectwa wspólnotowego. Należy powiadomić o tym fakcie Komisję.